[ R e i s v e r s l a g v a n d e R a i d B a l t i q u e ]Dit
is het verslag van de reis van een Citroën 2CV, een Citroën
Méhari en een Citroën Acadiane van
bijna 7.000 km van Nederland via de Baltische staten, het centrum van Europa en St. Petersburg
naar de wereldmeeting van 2CV's in Zweden in de zomer van 2007.
bijna 7.000 km van Nederland via de Baltische staten, het centrum van Europa en St. Petersburg
naar de wereldmeeting van 2CV's in Zweden in de zomer van 2007.
Op
een donkere en winterse woensdagavond bij vereniging alternatieve garage
Het Eendeëi is het idee geboren om niet de kortste route naar de
2CV-wereldmeeting 2007 in Zweden te nemen.
Zowel het aantal auto’s, als de te nemen route waren tot op het laatst onzeker. Tien landen, waaronder de Baltische staten, negen hoofdsteden, het centrum van Europa en St. Petersburg stonden uiteindelijk op het menu. We noemen het Raid Baltique en verwachten tenminste 5.000 km te gaan rijden.
De voorbereidingen voor de reis betreffen uiteraard het prepareren van de auto's, het aanvragen van visa voor Rusland, het nadenken over welke reserve-onderdelen voor onze auto's mee op reis gaan en het bestuderen van buitenlandse verkeersregels. Zo is het in Estland verplicht om twee wielblokken aan boord te hebben.
Zowel het aantal auto’s, als de te nemen route waren tot op het laatst onzeker. Tien landen, waaronder de Baltische staten, negen hoofdsteden, het centrum van Europa en St. Petersburg stonden uiteindelijk op het menu. We noemen het Raid Baltique en verwachten tenminste 5.000 km te gaan rijden.
De voorbereidingen voor de reis betreffen uiteraard het prepareren van de auto's, het aanvragen van visa voor Rusland, het nadenken over welke reserve-onderdelen voor onze auto's mee op reis gaan en het bestuderen van buitenlandse verkeersregels. Zo is het in Estland verplicht om twee wielblokken aan boord te hebben.
Omdat
ik voor het bezoeken van de wereldmeeting in Zweden toch al een Acadiane
aan het opknappen ben, is de keuze voor de auto snel gemaakt: een Citroën
Acadiane uit 1985 in nagenoeg originele staat. Over de voorbereidende
werkzaamheden daaraan lees je meer op de Acadiane-pagina.
Verder zijn een Citroën Méhari en een Citroën 2CV van de partij. De Méhari van Rudi is van 1980 en in het afgelopen jaar geheel gereviseerd. De Eend van Tim is van origine een 2CV4 uit 1978, maar gaat al een tijd als 2CV6 met rallye-aanpassingen door het leven.
Op 13 juli staat deze bonte stoet op de denkbeeldige startstreep in Zevenhuizen bij Rotterdam.
Verder zijn een Citroën Méhari en een Citroën 2CV van de partij. De Méhari van Rudi is van 1980 en in het afgelopen jaar geheel gereviseerd. De Eend van Tim is van origine een 2CV4 uit 1978, maar gaat al een tijd als 2CV6 met rallye-aanpassingen door het leven.
Op 13 juli staat deze bonte stoet op de denkbeeldige startstreep in Zevenhuizen bij Rotterdam.
van
13 juli t/m 24 juli 2007
De eerste dag is de saaiste dag. Ruim 700 km over snelwegen staan op het
programma. Rudi heeft de avond tevoren nog een gereviseerd motorblok in
zijn Méhari gemonteerd en daarom rijden we tot de Duitse grens
niet harder dan 90 km/u. Daar verklaart Rudi het blok voor ingereden.
Duitsers hebben het autorijden uitgevonden, maar onderweg zien we opvallend veel ongelukken. In de hitte van de dag zijn veel auto’s met een kapotte koeling op de vluchtstrook gestrand. Rudi en Tim zijn sneller dan de Duitse Wegenwacht en helpen de AX van een Nederlands stel weer op weg. Berlijn laten we bewust links liggen.
De beheerder van de schattige camping in het Oost-Duitse Kolpin heeft zes jaar in de Rotterdamse Waalhaven gewerkt. Voor de komende dagen voorspelt de radio het begin van een hittegolf. De vakantie is begonnen!
Duitsers hebben het autorijden uitgevonden, maar onderweg zien we opvallend veel ongelukken. In de hitte van de dag zijn veel auto’s met een kapotte koeling op de vluchtstrook gestrand. Rudi en Tim zijn sneller dan de Duitse Wegenwacht en helpen de AX van een Nederlands stel weer op weg. Berlijn laten we bewust links liggen.
De beheerder van de schattige camping in het Oost-Duitse Kolpin heeft zes jaar in de Rotterdamse Waalhaven gewerkt. Voor de komende dagen voorspelt de radio het begin van een hittegolf. De vakantie is begonnen!
Op de Poolse binnenwegen heerst totale anarchie, maar na een tijdje zijn we daar volledig op ingesteld en doen we vrolijk mee in het gevaarlijk ogende gekrioel waarbij het erom gaat zoveel mogelijk auto’s en vrachtwagens in één keer in te halen, ook als er tegenliggers zijn.
De tolsnelweg vanaf Poznan is dan bijna een verademing, maar die is aan de oostkant ook nog niet af, zodat we nog wat uren nodig hebben om misschien wel de lelijkste hoofdstad van Europa te bereiken.
We verlaten de Poolse laagvlakte in de smalle strook tussen de oblast Kaliningrad en Wit-Rusland via de rustige grensovergang bij Ogrodniki. Welkom in Litouwen! Na enkele kilometers zijn we al verliefd op dit glooiende landschap. We worden vrolijk toeterend ingehaald door zwaaiende en fotograferende Litouwers, die onze aanwezigheid blijkbaar kunnen waarderen. In de dorpen dezelfde taferelen van zwaaiende en fotograferende mensen.
Volgens de TomTom is de kortste route naar Vilnius over onverharde wegen en dat is hier niet vreemd als je de hoofdroute verlaat. In de voormalige hoofdstad Trakai zetten we onze tenten op op een fraaie camping aan een meer met een prachtig uitzicht op het kasteel van de Litouwse koningen.
Wij zijn onder de indruk van zoveel bedrijvigheid. Men verkoopt graag Sovjet-prularia aan toeristen, maar wij denken dat in Rusland nog wel tegen te komen. Voor de zalm en de forel betalen we ’s avonds slechts een fractie van wat die bij ons in een restaurant gekost zouden hebben.
De decadente, maar uiterst betaalbare lunch op het terras van het Italiaanse restaurant van de golfclub Centros Europos smaakt ons uitstekend. De ober zegt dat het met 37 graden vandaag de historisch warmste dag van Litouwen is. De Baltische staten zijn trots lid van de EU. Dat is vooral te merken aan de investeringen in infrastructuur, waardoor wij op de hoofdroutes vaak over vers asfalt mogen rijden.
Aan de tankstations wordt geen 98 verkocht, maar het oude AM2-blok van de Acadiane gaat van 95 octaan niet pingelen. Aan de grens met Letland worden we voor het eerst naar onze autopapieren gevraagd; men controleert routineus de kentekenplaten.
In de avondspits van Riga vallen de nieuwe, grote, luxe Westerse auto’s van vooral bekende Duitse merken op. Dat de voormalige Hanzestad Riga booming is, merken we ook ’s avonds in de stad. De hele binnenstad is autovrij; overal zijn er goed gevulde terrassen. Muziek, eten en bier is er in overvloed. Riga bruist, maar Letland is met zijn Duitse historie nog op zoek naar een identiteit.
De dagelijkse lunch nuttigen we na het passeren van de grens in een achterafgelegen truckstop in Uulu. Hier geldt het adagium: staan er veel vrachtwagens, dan is het eten goed. De dubbele schnitzels aldaar kunnen wij iedereen dan ook aanraden! In Estland zien we voor het eerst regelmatig oude Lada’s rijden. Rusland komt met rasse schreden dichterbij.
Bij de Eend en de Acadiane blijven net als in Riga de gaspedalen af en toe hangen in het drukke stadsverkeer. Tallinn oogt wat soberder; de 7% jaarlijkse economische groei vallen niet onmiddellijk op. In het hart van de binnenstad zitten de terrassen ook vol. De stad ligt redelijk afgelegen in Europa, maar dankzij de goede bootverbindingen met Helsinki en Stockholm is Scandinavië dichtbij.
Ondanks het feit dat we in NL al de nodige formaliteiten hebben moeten vervullen om Rusland in te mogen, doet men daar aan de grens nog een schepje bovenop. Estland uit duurt een half uur. Rusland in duurt drie uur. Los van de hoeveelheid, loketten, stopstrepen en slagbomen die we moeten passeren, valt het desinteresse op waarin Russen lijken te grossieren. De ene ambtenaar reikt ons een onbegrijpelijk Russisch formulier uit, dat wij zo goed mogelijk met hulp van een Est proberen in te vullen. De andere ambtenaar scheldt ons uit hoe we het in ons hoofd halen een Russisch formulier in te vullen, terwijl er ook formulieren in het voor ons begrijpelijke Engels bestaan?
Verder maakt men ons met gebarentaal duidelijk dat men van ons wil weten of we geestverruimende middelen bij ons hebben. En tja, die houten klompen van Rudi zijn wel erg exotic en mogen daarom bijna het land niet in. Tim steelt de show met zijn compacte rallyauto, maar liefst vijf platte petten buigen zich vol bewondering over zijn Eend.
De rit naar St. Petersburg gaat aanvankelijk over slecht wegdek, maar dat wordt na enkele tientallen kilometers beter. In de avondspits van St. Petersburg worden we en masse op de foto gezet vanaf het trottoir, uit geblindeerde Lada’s. De passagiers van hele stadsbussen zitten achterstevoren met hun mobieltjes foto’s van ons te nemen. Quirine weet ons met een oude Falkplan van Leningrad uit 1990 succesvol door de stad te lootsen.
Bij aankomst bij het Olgino hotel annex camping ontvangen we uit NL het bericht dat Jeroen Cats is omgekomen bij een auto-ongeluk. Dat raakt ons allen diep.
We hebben twee hele dagen voor Sankt Peterburg uitgetrokken. Na een bus- en metrorit staan we met z’n vieren - en ik na 17 jaar weer - op de Nevski Prospect en om ons heen kleur, winkels, terrasjes, reclame en mensen. Twee dagen zijn het minimum voor een bezoek aan deze stad. Een bezoek aan de Hermitage met haar collectie van in totaal 3 miljoen kunstwerken kost al bijna een dag.
In Rusland verkoopt men geen Sovjet-prullaria meer. Of hebben we niet goed rondgekeken?
Op onze laatste avond worden we op de camping benaderd door een Duits echtpaar dat geïnteresseerd is in onze auto’s en onze reis. Zij blijken op de weg naar huis te zijn, na het verkennen van de zijderoute van Marco Polo in Centraal Azië. Over deze reis hebben ze anderhalf jaar gedaan, inclusief een verblijf van enkele maanden in Afghanistan om als vrijwilligers voor een scholenproject te werken. Wij blijken ook aardig wat interesse in hun verhalen te hebben.
Vlak voor de grens verrassen de agenten bij een slagboom met spijkermat me nog met hun compliment dat onze auto’s mooi zijn. De douanier die ons aan de grens de juiste wachtrij aanwijst, maakt per GSM eerst foto’s van onze auto’s. De grensovergang is wederom chaotisch. Douaneformulieren moeten we wél inleveren, maar niemand heeft ze ons uitgereikt. Een buslading Fransen maakt foto’s van ons, maar wordt door een grensbeambte vermaand daarmee te stoppen. De Russische douane-PC loopt bij afhandeling van Tim vast, terwijl er achter ons een rij met 15 voornamelijk Finnen ontstaat. Een Deense mevrouw is de weg volledig kwijt en rijdt alleen maar rondjes over het terrein in haar Renault Clio. Ik zie voldoende ingrediënten voor een Louis de Funès en Russie, maar na een uur staan we in het uitgebreide niemandsland tussen Rusland en Finland.
Aan de Finse grens blijkt er weer gelachen te mogen worden. Rudi heeft een goede binnenkomer, omdat hij de Finse gothic band Nightwish op z’n shirt promoot. Op de camping in Helsinki nemen we onbedoeld de plaats in die ‘s ochtends door drie Franse Eenden is vrijgegeven.
Lichte paniek maakt zich van ons meester – behalve bij Tim, die hoeft niet zo nodig op de eerste dag op de wereldmeeting te zijn. Zijn reisgenoten zien dat anders en na afweging van alternatieven boeken we later die dag bij een reisbureau een overtocht van Vaasa naar Umeå voor de volgende ochtend.
De extra 1.000 km die we daardoor moeten rijden, nemen we op de koop toe. Het geplande dagje Helsinki gaat helaas aan ons voorbij, op een lunch in het Lasipalatsi na, want we moeten nog 400 km naar Vaasa in het noorden rijden.
Als we om 11 uur plaatselijke tijd in Zweden arriveren, liggen er nog 600 km in zuidelijke richting voor ons. Dat is best een pittig stukje rijden. We zetten het dan ook op een doorrijden. Overdag is er veel ge-sms tussen hen die nog in de rij voor de meeting staan en hen die al een plek voor ons vrij proberen te houden. Op de laatste kilometers houdt Rudi het niet meer; het paard ruikt de stal. Als Tim zich dan ook heeft ingeschreven zijn we binnen een halfuur binnen.
In de verte staan de aanwezige Eileden al naar ons te zwaaien – ik krijg er heel even rillingen van. Het onthaal is na 4.450 km hartelijk; iedereen schijnt ons wel gevolgd te hebben via internet en is geïnteresseerd in onze verhalen. Onze tongen komen met de aangereikte biertjes zeker los. Het belangrijkste is dat we de wereldmeeting hebben gehaald zonder ook maar één panne!
Onze zelfverzonnen Raid was een prettig succes. De drie auto’s hebben de rit zonder enige moeite doorstaan. Onze technische voorbereiding was dus goed. De meegenomen onderdelen konden in de verpakking blijven. De rit was een bijzondere ervaring langs voor ons nieuwe landen en veelal vriendelijke mensen. Al rijdende kwamen we erachter dat het nog leuker was geweest om meer tijd te hebben voor het opsnuiven van nog meer indrukken. Dat is het leermoment voor de volgende reis per 2CV. Er circuleert al een reisdoel.
In twee weken hebben we met de Eend, de Méhari en de Acadiane negen
landen doorkruist en 4.450 km afgelegd tot Borlänge - zonder een
enkel technisch probleem. Bij thuiskomt had de Aca na drie weken 10 landen
doorkruist en 6.869 km afgelegd.
Meer foto's van de Raid en van de wereldmeeting in Zweden vind je natuurlijk
op mijn fotopagina.
Op Youtube kan je een film
van de reis (15 minuten) bekijken.
Dit reisverslag is in gedrukte vorm verschenen in het september/oktober-nummer van het clubblad van V.A.G. Het Eendeëi. Meer informatie over deze reis en andere reizen en meetings is te vinden op www.2cvtravel.nl.
terug naar de garage, het wagenpark of naar glimeend.nl
bijgewerkt op 27 maart 2013